მე ვარ სოფიკო კუხალაშვილი, დაბადებული 1992 წელს, აფხაზეთიდან დევნილი, ვცხოვრობ ხონში. მინდა მოკლედ მოგიყვეთ ჩემი პატარა წარმატების შესახებ, რასაც თავად მივაღწიე. 

2017 წელს ვიყავი სოფლად და ბებომ მაჩუქა ერთი გოჭი, რითაც დაიწყო ჩემი პატარა ბიზნესი.  ეს გოჭი, რომელიც უნდა გამეზარდა და შემდეგ დამეკლა, იყო დედალი,  როცა წამოიზარდა და გახდა 7 თვის, შემეცოდა დასაკლავად, ამიტომ გადავწყვიტე რომ გამემრავლებინა და ეგრეც მოვიქეცი, შეჯვარება მოვახდინე  რომ ნამატი მყოლოდა.  შეჯვარებიდან 4 თვეში მეყოლა პატარა გოჭები, როცა ეს დავინახე ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა. რატომღაც მათი მოვლა და პატრონობა ძალიან საინტერესო და სასიამოვნო გახდა ჩემთვის.

შემდეგ გადავწყვიტე, რომ ეს ყველაფერი უფრო ფერმერობისკენ წასულიყო.                              ასეც მოხდა, შევძელი იმდენი, რომ დამედგა შენობა, რომელშიც დავაბინავე ღორები.  ამაში ჩემი მშობლების დახმარება მჭირდებოდა ფინასურად. ამ შენობაში არამარტო ერთი დედა ღორი არამედ 10 მინიმუმ იყო. შემდეგ შევუდექი მოძიებას თუ საიდან შეიძლებოდა მომეყვანა კარგი საშენი ღორები, რომ წარმატებული ფერმერი ვყოფილიყავი  და შედეგი საუკეთესო ყოფილიყო. 

• საინტერესოა ჩვენთვის ამ პროექტში ჩართვა, ერთმანეთს ვუზიარებთ ჩვენს გამოცდილებას, რაც გვეხმარება პრობლემური საკითხების სწორად წარმოჩენასა და მოგვარების გზების დასახვაში.
• კარგია, როცა პრაქტიკული სამუშაო და თეორია ერთმანეთთან არის შერწყმული. დღეს მივხვდი, რამდენად მნიშვნელოვანია ინფორმირებულობა, შესაბამისი უნარები და გამოცდილება.

მონაწილეებმა ასე გამოხატეს ინტერესი სატრენინგო თემისადმი.

ტრენინგი წყალტუბოში ჩატარდა დევნილ ქალთა საინიციატივო ჯგუფის წევრებთან.

მონაწილეებმა მიიღეს ინფორმაცია „ერთი ფანჯრის“ პრინციპით ორგანიზებულ შეხვედრებზე. მათთვის გასაგები გახდა, რატომ არის მნიშვნელოვანი „ერთი ფანჯრის“ პრინციპის გამოყენება, ვინ არის პასუხისმგებელი/საჭირო უწყება, ვინ შეიძლება იყოს  ბენეფიციარი და როგორ წარიმართება შეხვედრა.

სატრენინგო პროცესი ცოცხალი მაგალითების განხილვით წარიმართა.

პროექტი ხორციელდება გაეროს ქალთა ორგანიზაციის  

მხარდაჭერით